در گستر? طنز و طعنه، سرزنش و ريشخند، ناز و کرشمه، مطايبه و خوش­طبعي، فکاهه و شوخي، براي خنده و خنداندن، سال­هاست بزرگان و شوخ طبعان اين ديار، بسيار کوشيده­اند. نام آن­ها نيز به يادگار باقي مانده و خواهد ماند. آن­ها که کوشيده­اند لبخندي به گوش? لب مردمان خود بنشانند و نشانده­اند به سزا. آن­ها که با کلام و اثرِ قلمِ بي­بديل خويش، قند پارسي را شيرين­تر کرده­اند. عسل ناب. گاه، بعض از آن­ها، در سربرگِ مجلّ? فکاه? خود نوشته­اند: پس از فروش پس گرفته مي­شود (مجل? توفيق)، يا نگاشته­اند: خنده بر هر دردِ بي­درمان دواست (مجل? گل­آقا)، و ... که اين ديار سال­هاست درد بي­درمان خويش را، درمان و دوايِ درد مي­جويد. کوشيده­اند به مردمانِ خموده، روحيه­اي شاد بدمند، که پيش­نياز تفکر و انديش? کارساز است. براي درد بي­درمان، نوشدارو شوخ طبعي را جسته، تجويز کرده­اند، روزي سه نوبت شايد هم بيشتر. اين گروه از اساتيد و اسوارانِ سپاهِ فرهنگ، هماره گفته­اند و نگاشته نيز که خنده باعث مي­شود، تا همگي احساسِ بهتري داشته باشيم. آهنگ شاد‏تري است براي گذرانِ روز، روزگار، و براي فرار از روزمره­گي. لبخند مي‏تواند زندگي­ها را دلنشين­تر کند. از اين گذشته، توجّه و علاق? شمار بيشتري از مردم را به سويِ کساني جلب مي­کند، که شاد هستند و چهره، پر از لبخند دارند. مردماني که درگير زندگي هستند، و به دنبال فرار از شرايط دشوارِ زيستن، هميشه سراغ انسان­هايي را مي‏گيرند، که خود مي­خندند و لحظه­اي ديگران را مي­خندانند. اميد که هماره چنان باشيد که بوديد و هستيد. با سپاس و نهايت احترام. ا. شربياني